مادران قدیم

گویند مرا چو زاد مادر                       پستان به دهان گرفتن آموخت
شبها بر گاهواره ی من                    بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پا به پا برد                تا شیوه ی راه رفتن آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم               الفاظ نهاد و گفتن اموخت
لبخند نهاد بر لب من                       بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی اوست       تا هستم و هست دارمش دوست